close
close

Koe Wetzel’s ‘9 Lives’ is uit ::antiMusic.com

Koe Wetzel’s ‘9 Lives’ is uit ::antiMusic.com


07-19-2024


Koe Wetzel’s ‘9 Lives’ is uit ::antiMusic.com

(EBM) Bijna tien jaar lang heeft de naam Koe Wetzel een “als je het weet, weet je het”-reputatie met zich meegebracht. Voor een toegewijd cultpubliek is de singer-songwriter uit Texas een genre-ontwrichter, die country met rock, hiphop en grunge mengt; een live-artiest die zo krachtig en onvoorspelbaar is als een tornado; en een berucht feestbeest dat nog nooit een fles tequila tegenkwam die hij niet op kon drinken. Wetzel blijft al die dingen, maar op zijn nieuwe album 9 Lives, nu verkrijgbaar via Columbia Records, bewijst hij dat er meer is aan zijn verhaal – en dat er een massapubliek wacht. Luister hier.

9 Lives wordt voornamelijk geproduceerd door Gabe Simon (Noah Kahan’s Stick Season) en een aantal vertrouwde medewerkers, zoals Josh Serrato, Amy Allen, Carrie K en Sam Harris (X Ambassadors). De inwoner van Pittsburg, Texas, laat in zijn album zien hoe veelzijdig hij is als schrijver en hoe goed hij liedjes kan vertolken.

“De manier waarop Gabe Simon muziek maakt, hij geeft er zoveel om,” legt Wetzel uit over zijn producer. “Hij begint met de wens om alles uit de nummers te halen. Gabe kwam binnen en haalde alles uit mij; hij liet me over dingen praten, alles wat er in mijn leven gebeurt. Normaal gesproken begin ik met alle melodieën en schrijf ik dan de teksten. Deze keer niet.”

Simon ging voor de keel. Lachend zegt Wetzel: “Elk nummer dat we schreven of vonden, hielden we. Er was een vrijheid: we gingen zitten en praatten over de sh*t die er in mijn leven gaande was. Door dat allemaal uit me te halen, in de vocal booth te gaan, zo vrij was ik – en zo open als ik ooit ben geweest. Je hoort het in de nummers.”

Je hoort ook de urgentie. Opgenomen in de legendarische Sonic Ranch in de grensstad Tornillo, Texas, en Melody Mountain in Stephensville, Texas, hadden ze dat Lone Star-vuur. Voeg sessies toe in Nashville’s Blackbird en de historische RCA Studio A, en het bracht een rush naar 9 Lives die voelbaar is. De tracks werden grotendeels live opgenomen en gingen bijna net zo snel als het schrijven, met acht van de nummers geschreven in twee bursts van drie dagen; één in El Paso, de andere in Nashville.

Een wazige, scène-bepalende klaagzang “Continued” verandert in een volwaardige rockende countrypropositie. Een kickdrum pompt en een kippengaas elektrische gitaar laat een paar noten vallen terwijl het swaggerende “9 Lives (Black Cat)” overgaat in een onverbeterlijke catalogus van overleefde misavonturen. Bargevechten, rodeo-clowns, predikanten, dealers, de tweeling van hiernaast, goedkope tequila, badkamersneeuw en “een 12-pack, twee stuivers, twee keer platgedrukt, om meteen weer terug te komen” vormen een levendige wereld die alleen de onverschrokkenen overleven. En zo gaat het maar door…

“Elke plaat slaat bijna een nieuw blad om, altijd een linkse wending vanwege hoe eerlijk ik ben. Ik wil dat fans weten dat er een andere kant van mij is, niet alleen de seks, drugs en rock & roll Koe waar ze misschien online over hebben gehoord,” zegt Wetzel. “Ik ben een beetje volwassener geworden. Ik ben niet langer de 20-jarige jongen die feestviert en de hele tijd in de gevangenis belandt. 9 Lives onthult een kwetsbare kant die mensen misschien niet gewend zijn te horen.”

Volwassen betekent echter niet helemaal gesetteld. Voor iedereen die de bliksemschicht van de muzikant Noise Complaint heeft opgevangen, is er het luidruchtige meezingen van “Bar Song”, alle rauwe swerve’n’blister in het hoogvliegende autobiografische “Twister”, de atmosferische waarheidsgetrouwheid die zijn “Damn Near Normal” definieert en de stormachtige kijk op hoe hij blijft rennen terwijl hij die ene mist in “Runnin’ Low.”

“Ik drink graag,” zegt hij, toegevend wat voor de hand ligt. Op een plaat die op een conversatievolle manier Ambien, Xanax, El Paso-stof, blow, THC dropt… weet hij zijn weg te vinden in de smokkelwaar in zijn liedjes. “Het is een familietraditie. De kant van mijn vader is helemaal Southern Baptist: niet drinken, niet vloeken – hoewel hij van Creedence, ZZ Top’s ‘LaGrange’, BTO, Petty hield. Mijn moeder is Methodist: laten we feesten, hard gaan.

Wetzels diverse muzikale achtergrond is duidelijk te horen op een van de meest verrassende nummers van het album, een cover van “Depression & Obsession” van wijlen XXXTentacion.

“Ik heb altijd van dat tijdperk van muziek gehouden – dat Lil Peep-tijdperk, XXXTentacion – hij was een van mijn favoriete artiesten uit die groep,” reflecteert Wetzel. “Ik heb het gevoel dat er veel muziek is die we niet van hem hebben gekregen, dus het is een soort knipoog naar hem en ik hoop dat we het recht hebben gedaan.”

Een geboren en getogen Lone Star-inwoner, hij werd ook zwaar beïnvloed door Charlie Robisons Good Times, het album dat Wetzel als kerstcadeau in zijn zevende klas kreeg. Een sensatie uit Texas Music die had getekend bij een groot label in Nashville en er vervolgens mee stopte, de liedjes, houding en hardere sound van Robison spraken tot Wetzels verbeelding. Hij voelde zich ook aangetrokken tot een aantal van de diepere, zielsbeladen liedjes.

Om die vonk te eren, gebruikt Wetzel een toets in mineur die net zo goed Nirvana met een lage impact als High Plains Drifter is op “Reconsider”. Die langzame klaagzang komt uit Robison’s Better Days, waarbij Wetzel zich gaandeweg realiseert dat het – net als veel klassiekers uit Texas – oorspronkelijk van Keith Gattis is.

“Ik dacht dat Charlie er veel van had geschreven, maar toen ontdekte ik Keith Gattis. Ik heb hem nooit ontmoet; hij en Charlie stierven zes maanden na elkaar. Ik heb nu zoveel emoties over dat alles, je kunt ze horen.”

Voor een man die helemaal een mannenman is, heeft hij ook die romantische tederheid die zijn machismo ondermijnt. Of het nu de vloeiende wirwar van Gabe Simon en Mick Coogan is over hoe hard liefde is op “Hatchet” of zijn eigen rokerige, spookachtige “Sweet Dreams”, het idee van liefde dat misschien nog gered kan worden, komt met een kloppend gevoel dat luisteraars aantrekt.

Net zo krachtig is Wetzels vermogen om het touw los te laten. Soms hilarisch – de zoete pop/folk “Leigh” vertelt over zijn verlieslatende record met vrouwen, met name degenen waarvan de namen allemaal dat achtervoegsel gemeen hebben: Haleigh, Baleigh, Kaleigh en meer – en andere keren ronduit onverschillig – de stijgende “High Road” (met een versie met rijzende ster en labelgenoot Jessie Murph die momenteel zijn Country radiodebuut levert) – hij is niet bang om uit iets te stappen dat niet werkt.

Dat gevoel van eigenwaarde doordringt 9 Lives, met name de afsluiter, “Last Outlaw Alive,” met een rafelige ernst in de slepende viering van een stervende manier van leven. Laconiek hoeft niet slaperig te betekenen. Net als de vele vibes en ritmes op Wetzels album, leveren hij – en de spelers – een vonk.

“Het ding met dit album is dat schrijven slopend kan zijn. Maar deze keer, na het schrijven van een nummer, was er altijd die adrenalinekick. Wat doe je daarmee? Het in de nummers stoppen, hoe snel of langzaam ook.”

Nadat hij op zijn album een ​​rogue rock/cowboy-ethos had gedefinieerd, vond Wetzel een nieuwe intensiteit. “Als je zo lang op tour bent, begin je te denken dat je een plateau hebt bereikt. Je vraagt ​​je af: ‘Is dit waar ik om bekend zal staan? Zullen deze nummers zijn waar het allemaal om draait?’

“Ik vind het leuk om de oudere nummers te spelen. Maar je wilt groeien. Ik vind het geweldig om de platen te spelen waar ik mee ben opgegroeid, dus ik snap het. Maar ik heb een bepaald geluid aangescherpt en ontwikkeld, en we raken het. Dit is waar de rest begint…”

9 Lives Nummerlijst:
(liedjesschrijvers tussen haakjes; labeltekst hier beschikbaar)
“Vervolg” sketch
“9 Lives (Zwarte Kat)” (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Gabe Simon)
“Depressie & Obsessie” (XXXTentacion cover: Jahseh Onfroy)
“Damn Near Normal” (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Gabe Simon, Carrie Karpinen, Sam Harris)
“Leigh” (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Gabe Simon)
“Twister” (Ropyr Wetzel, Steve Rusch, Ben Burgess, Josh Serrato)
“High Road” met Jessie Murph (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Gabe Simon, Carrie Karpinen, Jessie Murph, Laura Veltz, Josh Serrato)
“Reconsider” (Keith Gattis-cover: Charles John Brocco, Keith Quenton Gattis)
“Hatchet” (Gabe Simon, Mike Coogan)
“Zoete dromen” (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Josh Serrato, Gabe Simon, Sam Harris)
“Runnin’ Low” (Ropyr Wetzel, Amy Allen, Sam Harris, Gabe Simon, Ben Burgess)
“Bar Song” (Blake “Shy” Carter, Breyan Isaac, Dernst “D’Mile” Emile II, Dave Gibson)
“Laatste levende outlaw” (Josh Serrato, Ben Burgess, Sam Harris)

gerelateerde verhalen

Koe Wetzel’s ‘9 Lives’ komt uit

Koe Wetzel en Jessie Murph nemen ‘High Road’ naar de radio

Koe Wetzel brengt album ‘9 Lives’ deze zomer uit

Ella Langley deelt ‘That’s Why We Fight’ met Koe Wetzel


Nieuws > Koe Wetzel